Nadat we een tijdlang uilen in de tuin hebben gehad (en af en toe zitten ze er weer), hebben we nu een 'jerrebarre' of te wel een ooievaar op visite gehad. Deze fijne vogel had een mooi pakketje bij zich met daarin onze dochter Amber Nicole Jasmijn. Na een verblijf van 282 dagen in mama's buik zag Amber op 6 februari 2010 voor het eerst het levenslicht in het ziekenhuis van Harderwijk en wel om 17:54 uur.
Gelukkig mocht ik de volgende dag als gloednieuwe trotse papa, moeder en dochter al mee naar huis nemen. Autorijden vindt de kleine ook al leuk, maar dat vinden de meeste denk ik wel. Eenmaal thuis gekomen konden we nog even rustig met z'n drieën genieten alvorens de kraamzorg kwam. Gelukkig dat er een kraamzorg is die overal een beetje bij nadenkt en voor zorgt, want je eigen leven staat de eerste week op z'n kop; net als het hele huishouden...
Gelukkig begonnen we daarna steeds meer grip op de zaak te krijgen en begonnen we onze draai te vinden met voeden, extra flesje, boertje, luier verschonen, troosten, in bed stoppen, eten koken, Amber in slaap zien te krijgen, eten weer opwarmen, zelf snel eten, flesjes en toebehoren schoonmaken, luier, voeden, in bad doen, zelf slapen, wekker zetten, luier, kleertjes wassen, vaatwasser, slapen, kraambezoek, post doornemen, troosten, luier, voeden, enzovoort alles in volledige willekeurige volgorde. Maar je begint er aan te wennen.... Vandaar ook dat er niet eerder een blogpost is gekomen dan vandaag.
Tussendoor nog een korte fotoshoot gehouden met Amber omdat we ons eigen geboortekaartje hadden ontworpen en daar moeten uiteraard een paar mooie foto's op komen. Gelukkig heeft ze geen angst voor de camera en vindt alles nog prima. Ze is nu al papa's eigen fotomodel :)
Het is een groot wonder in een klein lichaam. Als je er over na gaat denken is het überhaupt een wonder dat een paar celletjes kunnen uitgroeien tot een mooi kind met alles er op en eraan en alles op de juiste plek. Tien vingertjes en teentje, de ogen, de irissen en de kleine nageltjes op de piepkleine vingertjes. Het is haast niet te beseffen en je moet het maar gewoon aannemen dat het zo is.
Als je die kleine dan weer ziet hoe ze heerlijk vredig ligt te slapen, dan wordt je daar een blij mens van. Het is een zware klus, maar wel een mooie. En ja, je wordt ook regelmatig beloond door het wondertje.
We proberen binnenkort nog wat meer foto's te posten, maar bind ons er niet op vast. 't Is nogal druk de laatste tijd, maar we gaan ons best doen :)
