Perspex buigen doe je zo...

We zijn weer aan het hobbyen geweest en wel nu voor m'n SB-600 flitser. Om gekleurde achtergronden te creëren moet je óf veel gekleurde achtergrond doeken hebben óf kleuren filters hebben. Dat laatste heb ik dus maar gekozen door het Lee Filter Swatch Book te kopen. Dit is een kleurenwaaier boekje bestaande uit bijna alle kleuren van de regenboog. Het is een soort folie met een grootte van 38 x 90 mm die je voor de flitser kunt zetten zodat je gekleurd licht krijgt.

Nu is het nog maar de vraag hoe je dit voor de flitser kunt bevestigen. Na flink wat zoek en denkwerk kwam ik het volgende artikel tegen op DIY Photography.com waarbij Craig Colvin een houder heeft gemaakt van Perspex. Perfect om de gels vast te houden.

Een paar uitdagingen; hoe kom ik aan perspex en twee, hoe kan ik dat bewerken.



Vrij snel door het huis heen kijkend zag ik cd hoesjes die prima dienst kunnen doen. Pak een cd die je toch nooit draait (Jan Smit, Frans Bauer - geintje, die komen mijn huis toch niet in :) ) en pak het frontje er van af.

Teken een rechthoek af iets breder dan je flitser en drie keer zo hoog als de flitskop.

Nu komt het moment om het perspex te gaan buigen, hoe gaan we dit doen. Eerst een mal gemaakt van twee stroken aluminium om de warmte te beperken tot een smalle strook.

Als eerste optie hebben we een aansteker gepakt en langzaam heen en weer onder het perspex om te vervarmen. Helaas werkt dit niet goed omdat als de ene kant warm genoeg is, de andere kant alweer is afgekoeld. Deze gehele constructie boven het fornuis is ook geen optie; dat is weer te heet waardoor het perspex gaat smelten... (leermoment... nieuwe cd pakken...) Een föhn is ook geen optie, deze wordt weer niet heet genoeg.

Uiteindelijk kreeg ik het idee om een halogeen bouwlamp te pakken. Ik had er een liggen van 150 watt en die wordt aardig warm (heet...). Daarboven weer de twee strips aluminium geplaatst om de warmte te beperken. Het perspex af en toe even verplaatsen want er zit toch een 'hot spot' in. Door het heen en weer bewegen verspreidt je de warmte meer en gaat het geleidelijker. Op een gegeven moment wordt het perspex week en kun je het buigen. Als eerste buigen we het gedeelte dat 90 graden moet worden als in een "L" vorm. Vervolgens verwarmen we het andere gedeelte en buigen dit 180 graden in een "U" vorm.

Hierboven zie je het eindresultaat met een kleuren filter er in. Om de houder vast te zetten is er een stuk klittenband vastgeplakt aan de onderkant van het "L"-gedeelte. Om de flitskop heb ik een dubbelzijdig stuk klittenband gemaakt zodat hier de houder aan vastgeplakt kan worden.

Weekendje Ootmarsum

Ja dit lag er nog steeds en nu eindelijk verwerkt. We zijn dus eindelijk weer naar Ootmarsum geweest en wel 1 tot en met 3 november. We zaten weer in het geweldige hotel De Landmarke waar we nu voor de vierde keer zijn geweest. Je kunt hier heerlijk eten, ze hebben een geweldige lounge met een open haard waar je heerlijk kunt genieten van een lekkere Glenfiddich en een boekje. Ook hebben ze een sauna en een zwembad en kun je hier gratis en voor niks fietsen lenen.

Zaterdag's vertrokken via de binnenweggetjes (snelweg vermijden) en in Almelo wezen rondkijken. Leuk stadje trouwens, lekker relaxt. Daarna doorgereden naar Ootmarsum en daar nog even rondgelopen. Ook zijn we nog bij de glaskunstenaar Frans Houben geweest die echt fantastische kunstwerken maakt. We stonden bijna op het punt om een kunstwerk te gaan kopen.

Zondag hebben we de fietsen gepakt en was het heel mooi weer. Met een fietsroute (25km) op zak - die je mee kunt nemen van het hotel - hebben we de molenroute gefietst. Jaja, Ties op de fiets. We hebben diverse molens gezien, zowel wind als watermolens, maar ook leuke weggetjes gehad langs weilanden en bossen. Zo kom je nog eens ergens waar je zelf niet zo snel langs zou gaan.

Maandag hebben we een wandelroute gelopen door bossen, weilanden en dropjes. Je komt bijna geen mens tegen dus kun je heerlijk heerlijk genieten van de rust. Op een gegeven moment komen we bij Watermolen Bels terecht en zien we stukken spek aan de bomen gespijkerd. Wij hangen een vetbolletje op voor de vogeltjes, maar daar hangen ze dus halve varkens op...

's Middags hebben we de auto gepakt en zijn we rustig richting huis gereden. We zijn via Holten gegaan waar we de Canadese Oorlogs Begraafplaats hebben bezocht wat weer zeer indrukwekkend was. Vervolgens hebben we Raalte nog even aangedaan (vlak bij Den Ham...) en zijn toen rustig via de binnenwegen weer naar huis gegaan.

Kortom een heerlijk weekendje in mijn meest favoriete hotel van Nederland. Een kleine slideshow is zoals altijd te vinden op de website van www.prakart.nl.

Gastvrijheid der molens...

Vandaag is het toch nog mooi weer geworden en we hebben de fiets gepakt om er op uit te gaan. Fototas mee en via Piet's Pad de polder in richting het IJsselmeer. Dit fietspad is niet bepaald geschikt voor vegetariërs; als je ook maar even je mond open doet zit ie vol met mugjes...

Vervolgens langs de dijk gefietst langs de 28 windmolens. Bij de ene was het toegangshekje dicht, bij een ander was het zelfs verboden toegang volgens het aanwezige bordje maar gelukkig bij nummer 7 stond het hekje open en was er geen bordje aanwezig. We houden wel van deze gastvrijheid dus daar maar even langs geweest. Helaas was er niemand thuis en was de deur op slot. Even rond de windmolen gelopen en wat foto's gemaakt, want zo vaak kom je hier niet.

Na dit uitstapje weer op de fiets gestapt om vervolgens onder de Ketelbrug door te gaan en op weg naar huis. Op deze manier fiets je zo weer een kleine 20 kilometer rondom Swifterbant en door de polder.
Foto's van deze fietstocht zijn hier te vinden.

Weekendje Makkum

Wederom is het weer een tijdje geleden dat de blog geüpdatet (? zegt de spellingcorrector...) is. Voor je het weet is er al weer een maand voorbij en zijn er weer allerlei dingen gebeurt, maar dat mag de pret niet drukken. We zijn nog een lang weekend weggeweest naar het pittoreske Friese Makkum waar je lekker kunt fietsen, rondrijden met de auto en eten. Margreet had ik nog beloofd dat de foto's er nog aan kwamen; bij deze dan. De foto's staan op PrakArt.nl onder slideshows.

Helaas zijn dit soort weekendjes altijd weer zo snel voorbij, maar binnenkort mogen we weer naar Ootmarsum toe :)

DIY Pinhole camera

Het is weer weekend en we hebben weer een ideetje opgedaan om te hobbyen. We hebben een pinhole camera gemaakt. Wat in vredesnaam is dat nou weer zult u zich afvragen. Een pinhole camera is een camera waar geen lens op zit, maar waar door een zeer klein gaatje (een pinhole) het licht naar binnen kan naar het filmvlak of sensor. De Camera Obscura is op het zelfde principe gebaseerd. Kijk hier voor een afbeelding.

Wat hebben we er voor nodig. Een 7-Up blikje (mag in principe ook een ander blikje zijn...), een blikschaar - of je moet goeie tanden hebben - een naald of iets dergelijks wat maar een klein gaatje kan prikken, een body cap van je camera

• 7-Up blikje (mag in principe ook een ander blikje zijn...);
• blikschaar (of je moet goeie tanden hebben);
• een naald of iets dergelijks wat een klein gaatje kan prikken;
• body cap voor je camera (je weet wel, zo'n kapje die je er eigenlijk nooit meer op doet, tenzij je meerdere bodies hebt...);
• boormachine met boortje van ongeveer 4 á 5 mm;
• schuurpapier of staalwol.

Verknip het blikje zodat je er een vierkantje uit kunt halen zodat deze in de bodycap van je camera past.



Maak met een naald - of een passer zoals ik - in het midden van het blik een deuk zodat deze aan de andere kant voelbaar is. Ga met een schuurpapiertje of staalwol over het deukje en schuur zolang door totdat er een klein gaatje ontstaat.

Boor een gat van ongeveer 4 á 5 mm in het midden van de bodycap en plak het blikje met het gat precies in het midden van de bodycap.

Plaats de bodycap op je camera en stel hem in op Manual aangezien er geen processor in de bodycap zit die de diafragma instelt. Het is een kwestie van experimenteren maar bij deze foto's liep de belichtingstijd naar de 4 seconden bij ISO200 in de volle zon (foto geheel boven) tot 1/2 seconde voor de foto hieronder en 3 seconden bij ISO640 voor de tweede foto hieronder.


Zo op het eerste gezicht viel het me niet tegen. Ok, het is geen Nikkor 50mm f/1.8 objectief qua scherpte, want daar zitten uitstekende lenzen in, maar aan de andere kant is dit een objectief waar helemaal niets in zit!

Deze pinhole camera / objectief is een leuke eerste poging en ik ga nog proberen om een betere te maken. Des te kleiner het gaatje des te scherper de foto's, dus dit gaatje kan nog kleiner...

Vakantie Canada

Zo, het heeft weer even geduurd maar dan nu toch weer een blogje. We zijn druk bezig geweest met het uitzoeken, bewerken en selectie maken van de vakantie foto's van Canada voor het fotoboek. Uiteraard willen we een hardcopy van deze vakantie hebben. Het is tegenwoordig heel erg leuk met de digitale camera's en dat je al je foto's op je computertje hebt staan, maar wat als die crasht, als ie gejat wordt, als je huis in de fik vliegt. Uiteraard willen we dat allemaal niet en ook maken we allemaal uiteraard een backup die op een andere locatie ligt... Helaas is het maar al te snel gebeurd dat er foto's per ongeluk verwijderd worden en dan ben je ze echt kwijt. Dus als we ze nu afdrukken, in wat voor vorm dan ook, dan hebben we de herinnering. Tuurlijk zijn ze dan ook weg als je huis afbrandt, maar per ongeluk 'deleten' kan niet.

Wij hebben gekozen voor een fotoboek van Blurb. Volgens de recensies moet deze erg goed zijn, goede kwaliteit, mooi papier en niet duur. We zijn dus de afgelopen tijd druk bezig geweest om dit boek samen te stellen en hij ligt nu dus ook bij de drukker in Amerika. We zijn dan ook zeer benieuwd naar de kwaliteit hiervan. Mochten jullie interesse hebben om het in te zien, stuur ons dan gewoon even een mailtje [info(at)PrakArt.nl] ; kunnen we een afspraak maken.

Een kleine selectie van foto's die in het boek staan zijn te vinden in de slideshow op de website van PrakArt.nl en op Flickr.

Slaap zacht, Oscar

Afgelopen nacht is onze lieve meid en kameraadje van ons heen gegaan. Moe van het vechten heeft ze deze strijd helaas verloren.

Ze heeft de afgelopen paar dagen zoveel te verduren gehad dat ze in een shocktoestand is terecht gekomen waar ze niet meer uit is gekomen. We hebben alles geprobeerd om haar te helpen maar het mocht niet zo zijn.

Slechts weinig mensen zullen daadwerkelijk beseffen wat je voor ons hebt betekend. Zo'n klein beestje; zoveel kracht.

We zullen je missen lief meissie, koninginnetje. Slaap zacht en we hopen dat je eindelijk je rust hebt gevonden. We zullen je nooit vergeten.

Dag 19; Thuis

We zijn er weer. We zijn al wel een half uur thuis en toch maar gelijk de weblog aanpassen. Zit nu een beetje in het ritme. Vrijdagmorgen om 8:00 uur werden we wakker en het is nu zaterdagmiddag 15:38 uur. Voor ons is het eigenlijk zaterdagmorgen 6:38 uur...

We hebben jullie het laatst ingelicht op het vliegveld. Het incheck en boarden ging heel vlot en vele malen beter dan in Nederland. In Vancouver wordt de boel ver van te voren al gecontroleerd door de douane en gaat alles geleidelijk. In Nederland wordt dan gedaan vlak voor het instappen, dus iedereen tegelijk. De vlucht verliep verder prima en geen last gehad van turbulentie of zo. Slechts twee uurtjes is het donker geweest maar de zonsondergang is werkelijkwaar schitterend. Van donker- naar lichtblauw met een verloop van turquase naar groen. Dan een grijze wolkenband die overgaat in diverse tinten oranje met geel. Dan wordt je helaas wreed verstoord door een luchtmuts die zegt dat de raampjes dichtmoeten omdat we maar 2 uurtjes donker hebben en dat er mensen zijn die willen slapen. Maar het wordt toch al donker??? Waarom moeten die ramen dan geblindeerd worden?!?!? Dat ze dicht moeten als het weer licht wordt, ok, maar omdat het donker wordt??? Hoeveel lumen komt er nou van een donkere nachthemel af? Volgens mij onvoldoende om wakker van te worden...

Uiteraard weer niet kunnen slapen, ook niet na een rode wijn. En maar wachten... totdat je weer mag landen. In Nederland is het nu ook mooi weer en dat schijnt dus - naar wat wij hebben gehoord - ook nieuw te zijn. Hebben we een gelukje mee dus. Om 13:07 zijn we volgens de planning geland maar je bent nog een 5 minuten aan het taxiën en daarna nog 5 minuten wachten voordat je er uit mag, nog eens 5 minuten voordat je er daadwerkelijk uit bent, nog eens 5 minuten voor je bij de bagageband bent en die begint te draaien, etc, etc. Gelukkig was mijn favoriete broeder met Daniël er om ons op te halen en toen we de bagage hadden waren we ook vrij snel bij de auto en konden we naar huis. Even na drieën waren we dan ook weer goed en wel in ons eigen vertrouwd nestje terug.

Nu komt het 'leuke' werk weer; wassen, boodschappen doen (anders hebben we morgen niks te eten), de post doornemen (ah, CJIB voor Nicolina...), Duckies en Practical Photography voor Ties en vast nog wel meer. Nog niet naar bed; we moeten zo snel mogelijk weer in het oude ritme zien te komen.

Voor nu laten we het er weer even bij. Dank voor het lezen, dank voor de leuke berichten die jullie ons hebben gestuurd tijdens deze onvergetelijke vakantie van ons. Binnenkort zullen er hopelijk nog een aantal slideshows te zien zijn op de website van PrakArt.nl

Dag 19; De terugreis

Update: we zijn weer thuis en de foto's zijn nu toegevoegd. Veel kijkplezier...

Na een heerlijke nacht en uitslapen is het dan toch eindelijk zover. We moeten de boel weer inpakken om ons klaar te maken voor de terugreis. Eerst nog even ontbijten, waar we nog een stel andere Nederlanders tegen komen en we de verhalen al mee uitwisselen. Ook hebben we zelf nog wafels gebakken; lekker op de vroege morgen. Na het ontbijt de laatste spullen bij elkaar graaien en uitchecken. We vliegen pas om 18:50 uur, dus hebben we de ochtend en een deel van de middag nog. Wel moet de auto nog ingeleverd worden, ook al hebben we er niet veel mee kunnen rijden. Hier in Vancouver rijden is niet echt gezellig.

We zijn nog wel naar de Suspension Bridge gegaan waar een lange hangbrug van 140 meter over een diepe kloof hangt. Ja je kunt er ook overheen, al wiebelend dan wel te verstaan. Bij de ingang stond al een lange rij en de toegangsprijs is met 28 dollar ook niet bepaald goedkoop te noemen, toen een vriendelijke man achter ons, ons verontschuldigde maar hij had nog twee kortingskaarten en één daarvan kon hij niet gebruiken. Of wij die misschien over wilde nemen. Toch weer een korting van 28 dollar, en voor 15 dollar konden we hem van hem krijgen. Toch weer een verrassing.



In het park aangekomen hebben ze hier diverse mogelijkheden zoals het rondlopen tussen de boomtoppen, langs een afgrond en uiteraard de grote hangbrug. Voor de kids hebben ze iets leuks dat je per onderdeel een stempel kunt krijgen en aan het eind krijg je dan een oorkonde. Dus ging Nicolina ook de stempeltjes sparen… Helaas hebben we niet alles kunnen doen dus heeft ze geen oorkunde mee kunnen nemen.


Het is trouwens wel erg leuk om te zien hoeveel mensen hun broek vol sch##ten terwijl ze de brug over wiebelden. Ach je hangt maar 60 meter boven de afgrond en er is al eens iemand van afgevallen die het heeft overleeft. Dat was trouwens met de orkaan Freda die ergens in de jaren 60 rondwoei. Een aantal grote oude Cedar bomen waren omgewaaid en een tweetal was op de brug terecht gekomen. De brug had geen schade maar toen ze de bomen weg haalden werd dus één persoon gekatapulteerd en viel naar beneden en overleefde de val.


Hierna zijn we de auto weer ingestapt en zijn we richting het vliegveld gereden. Rijden, stoppen, rijden, stoppen, rijden, stoppen, rijden, stoppen, etc… Heerlijk over de Highway (?!?!? )door Vancouver rijden. De auto ingeleverd bij het verhuurbedrijf – zoals eerder al vermeld onder het vliegveld – en maar inchecken, koffers weg en even een hapje eten. We spraken nog een gezin dat zich had vergist met de dagen (is niet moeilijk als je op vakantie bent) maar daardoor hadden ze het vliegtuig dus gemist. Ach wat is nou een dag. Maar die moeten dus nog heel wat regelen om de boel om te boeken naar Martinair. Succes…
En hier zitten we dan bij een lunchhok te wachten tot 17:45 uur dat we mogen instappen. Nog 20 dollar op zak, dus dat ook nog maar uitgeven.


De foto's heb ik nog niet overgezet maar die zullen de komende dagen nog wel verschijnen. Nu is het wachten nog even op ons vliegtuig en moeten een paar uurtjes in foetushouding zitten. Nu hebben we nog wifi dus gauw dit bericht er nog even op zetten. Voor iedereen in Nederland, welterusten, het is nu vrijdagmiddag 16:12 uur. Als wij aankomen moet het zaterdagmiddag 13:50 uur zijn. Zucht...

Gegroet.

Dag 18; Vancouver en Stanley Park

Vannacht niet zo heel lekker geslapen. Al zitten we op de 5e verdieping van het hotel, thermopane kennen ze niet en het nachtleven is net zo druk als overdag. De ambulances en politieauto’s blijven met gillende sirenes onder ons door karren dus slapen gaat niet zo makkelijk. Na het ontbijt wat we bij de buren van het hotel mogen nuttigen – een Irish Pub – gaan we met de auto naar Stanley Park. Dit park is met 400 ha het grootste stadspark van Noord Amerika. Eerst een parkeerplaats vinden en daarna naar de fietsverhuur toe waar we voor 54 dollar twee fietsjes mee krijgen. We moeten een fietshelm dragen, dus om geen boete te riskeren doen we dat dus ook maar en fietsen van de drukke winkelstad naar het park. In het park aangekomen doen we deze helmpjes eerst maar af, we komen per slot van rekening toch uit Nederland… Je kunt hier heerlijk fietsen, skaten en wandelen en dat doen ook velen met ons. Ook hebben ze hier drie strandjes waar we er één van meepikken. Lekker in het zonnetje genieten van de Grote of Stille Oceaan. Dat laatste klopt niet helemaal want zo stil is die Stille Oceaan niet. Ook zijn we nog langs een overzicht van totempalen gegaan, gemaakt door de Native People. Toen we bij de fietsen terug waren zat er een flinke libel op onze fiets. Die beesten zijn hier – zoals alles in Canada – ook weer megagroot. Ik was gelijk een attractie geworden met zo’n beest op de vinger.




We zijn heel Stanley Park rondgefietst (ongeveer 10 kilometer) en je hebt regelmatig een mooi overzicht van Vancouver met zijn skyline. Ook hebben ze veel vermakelijke dingen gemaakt zoals een zwembad, strandjes en een waterballet voor kinderen. Kunnen ze met brandweer spuiten en fonteinen lekker nat worden. Hoe krijg je ze weer droog; uiteraard met een Kids Dryer. Een soort wasstraat waar je je kind in kunt zetten die dan droog geblazen wordt :)



Verder wordt het park continu onderhouden, dus alles ziet er ook perfect uit.


Na Stanley Park hebben we eerst de auto weer bij het hotel neergezet (blijft een crime om hier rond te rijden met zijn vele eenrichtingsvierbaanswegen) om daarna te voet naar de Chinese tuin te lopen. Dit moet de grootste Chinese tuin zijn buiten China om. Het viel ons op zich een beetje tegen qua grootte maar het was wel mooi om te zien.

’s Avonds zijn we nog even rond wezen lopen door het centrum en hebben we de bieb nog even gezien van Vancouver. Nou, dit is wat je zegt een echte bibliotheek. Met zeven etages en volgestouwd met boeken is dit wel de grootste bieb die ik ooit gezien heb. Mag je me zo een weekend in op laten sluiten; genoeg te lezen…

Dag 17; Vancouver

Vanmorgen hebben we eerst uitgeslapen en zijn daarna begonnen met de schoonmaak van de camper. Alles weer inpakken wat de afgelopen 16 dagen ‘ons huisje’ was geworden. Geeft best een raar gevoel dat de rondreis nu dan daadwerkelijk ten einde komt. Nog ongeveer 80 kilometer rijden en dan is het over. Voor de laatste keer de watertank bijvullen, de grey en black tanks dumpen en dan op pad. Rond 11:30 uur reden we Squamish uit om naar Vancouver te gaan. Ook nu kwamen we in één lange traject van wegwerkzaamheden terecht waar we langzaam moesten rijden en regelmatig weer stil kwamen te staan. Op een zeker moment kwamen we zelfs in een heuse file terecht.

Gelukkig ging het hierna beter en kwamen de wegwerkzaamheden ten einde en konden we doorrijden naar Delta, een voorstadje ten zuiden van Vancouver waar we de Camper in moesten leveren. Na wat heen en weer gecrossed te hebben – dankjewel TomTom voor de ‘snelste’ route (not) – hebben we het verhuurstation toch kunnen vinden. Na de formaliteiten afgehandeld te hebben en onze lekke band en aangeschafte stoelen gedeclareerd te hebben moesten we nog ongeveer 15 minuten op onze taxi wachten die ons naar het andere verhuurstation voor de auto bracht. Ik had via Google Maps al gekeken waar het verhuurbedrijf nou ongeveer zat, maar kon het nergens vinden. Was ook niet zo gek, want alle autoverhuurbedrijven liggen ónder het vliegveld, wel zo handig… Hier waren we direct aan de beurt en binnen no-time stonden we bij onze rooie Ford Focus. Mét leren bekleding en airco. Alles er op en eraan :) En we mogen hem ook nog eens met lege tank weer terug brengen. (Nog even een paar jerrycans regelen, kan ik misschien wat overhevelen om mee te nemen naar Swifterbant…)

De Tomtom weer ingesteld om naar ons hotel te gaan wat in het centrum van Downtown Vancouver ligt. Hmmm, ook hier zijn ze uiteraard weer bezig met wegwerkzaamheden, rijd je op een vierbaansweg dwars door de stad heen en komt er van alle kanten verkeer op je af. Maar ook dit hebben we weer gehaald en vonden we het hotel, al wordt het niet mijn hobby. Ik ga liever nog een keer de route rijden die we met de camper hebben gereden dan dat ik hier een paar dagen moet rondbanjeren…

’s Avonds zijn we Vancouver nog even in geweest om alvast even rond te kijken en om te gaan eten. In Gastown zag we de stoomklok ook nog, maar helaas niet in werking. Deze klok wordt – zoals de naam al zegt – door stoom aangedreven en om het kwartier laat hij van zich horen.
Nog even bij de haven gekeken waar ook weer grote schepen komen aanmeren.


Daarna weer terug richting hotel om onderweg nog langs een coffeeshop te gaan. Nee, geen wiet of andere onwettige dingen, maar gewoon een bak koffie. Iedereen zie je hier met een beker koffie rondhobbelen.

Morgen gaan we naar Stanley park en willen we fietsen gaan huren – doen we thuis niet fietsen, dus dan maar hier :)

Dag 16; Squamish

Op naar de laatste locatie waar we gaan overnachten met de camper. Om 8:15 vertrekken we uit Lillooet en rijden naar Whistler. Hier worden de Olympische winterspelen van 2010 gehouden en ze zijn er al druk mee bezig. De wegen worden op de schop genomen, hotels en andere gebouwen worden uit de grond gestampt en overal zie je het logo en de mascottes. We parkeren de auto en gaan te voet het centrum in, wat volledig op de toeristen is ingespeeld; veel kleding winkels, restaurants en souvenirwinkeltjes. Ook gaat er een stoeltjeslift de berg op, maar nu niet met skiërs, maar met mountainbikers voor een downhill by bike. Eerst de fietsen daarna de mensen zelf in de liften. Ze komen hard naar beneden en de echte waaghalzen komen kneiterhard naar beneden en nemen hier en daar nog een flinke sprong. Wel leuk om te zien.


Na Whistler zijn we naar Squamish gereden wat weer vlak bij Vancouver ligt. Hier zijn ze ook druk bezig met de weg, en regelmatig komen we Leontientjes tegen. Je kent haar nog wel toen ze de bordjes om draaide. Hier hebben ze dus ook van die Leontien-Draai-Het-Bordje-Maar-Om om het verkeer tegen te houden met aan de ene kant een stop-bord en de andere kant een slow-bord.

Als je hier naar beneden rijdt van een berg af, kan het nogal steil worden (15°) en vrachtwagens moeten flink terugschakelen om af te kunnen remmen. Mocht dit niet meer werken dan hebben ze hier speciale plekken voor gemaakt dat als de vrachtwagen te hard gaat hij deze ‘afslag’ kan nemen die of in een grote grindbak belandt of een flinke heuvel op laat rijden. Deze runaway lanes kom je regelmatig tegen in dit bergachtig gebied.

Eenmaal in Squamish aangekomen moeten we even zoeken waar onze camping is maar toch gevonden. We hadden die ochtend eindelijk weer bereik met onze mobiel, dus gelijk maar even gebeld naar de camping waar ze gelukkig nog een plek vrij hadden. Ga je toch wat rustiger op pad moet ik eerlijk bekennen. En gelukkig maar want toen we gingen inchecken bleek er geen plek meer over te zijn.


Morgen moeten we de camper weer inleveren en is deze reis bijna ten einde. Vancouver kunnen we dan overmorgen gaan bekijken omdat we daar ook nog een nacht extra blijven.

Dag 15; Lillooet en rustig aan

Vandaag was echt even een rustdag. Vanmorgen zijn we eerst nog even boodschappen wezen doen en daarna nog een korte wandeling door het dorpje / stadje gemaakt en een paar leuke bezienswaardigheden van hier gezien. Zo heb je het Miyazaki huis vernoemd naar de Japanse dokter Masajiro Miyazaka die hier in 1942 kwam om de 250 geïnterneerde japanners te verzorgen. Hij heeft hier tot 1984 zijn praktijk gehad. Daarnaast heeft hij ook het eerste brandweerkorps opgericht alsook de eerste ambulance dienst. Hij observeerde het weer en registreerde elke dag om 9:00 uur en om 17:00 uur het weer. Hij heeft drie ambtstermijnen lang bij het stadsbestuur gezeten en daarnaast nog vele andere activiteiten uitgeoefend. Een bijzondere man voor dit plaatsje.


Daarna zijn we even doorgelopen om naar de Hangman’s Tree te gaan. Deze boom werd gebruikt om ter dood veroordeelden aan op te hangen. Helaas moest deze boom flink gesnoeid worden omdat het te gevaarlijk werd dat hij zal afbreken. Zoveel mensen zijn er echter ook weer niet aan opgehangen, één is met zekerheid hier terechtgesteld en over een tweede wordt nog getwijfeld. Dit alles speelde zich af in de periode rond 1857.


Na deze wandeling zijn we naar het Seton Lake gereden, 10 kilometer ten westen van Lillooet. Bij dit meer hebben ze een strandje aangelegd en staan bankjes. Met een stevig briesje van het water hebben we het hier de hele middag nog lekker uit kunnen houden. Morgen gaan we naar Squamish waar onze laatste overnachting in de camper zal zijn.